Hoe kijkt Joël Bartholomeeussen terug op zijn periode bij Malinwa, begin jaren ’90? ‘Het waren de mooiste jaren uit mijn carrière.’
In het seizoen 1991-1992 ruilde Joël Bartholomeeussen het Ekerse Veltwijckpark in voor KV Mechelen. Hij bleef vier jaar in de Dijlestad. ‘Het waren vier mooie jaren Achter De Kazerne, jammer genoeg met een afscheid in mineur. In mijn eerste seizoen stapte John Cordier op als voorzitter, en kwamen er andere mensen aan het roer. Zij konden op financieel vlak niet wat hij kon, en daarvoor moesten club en spelers een beetje boeten. Cordiers contracten waren voor het nieuwe bestuur niet betaalbaar. Enkele maanden voor het einde van het seizoen 1994-1995 kreeg ik van de toenmalige manager Guido Mallants te horen dat ik moest vertrekken. Het was dankzij Fi Vanhoof dat ik de kans kreeg om in Lokeren mijn professionele carrière verder te zetten. Fi is een man die ik voor de rest van mijn leven een warm hart zal toedragen. Ook Zivica Kanacki blijft iemand die me na aan het hart ligt. Hij heeft in mijn laatste seizoen bergen werk verzet om het schip drijvende te houden. Toch wegen de gebeurtenissen van dat laatste Malinwa-jaar niet op tegen de eerste drie fantastische seizoenen die ik daar mocht beleven: het waren de mooiste jaren uit mijn carrière. KV dreef toen nog volop mee op de flow na het behalen van de Europese beker twee jaar voordien. Het belangrijkste doel toen: een grote voetbalclub worden, eentje die kon wedijveren met de absolute top. Alleen koos Cordier op een bepaald moment voor zijn bedrijf en niet voor het voetbal. En dat was wel jammer, want hij was de rots in de branding, en de man die alles altijd tot in de puntjes in orde had. Zonder dat hij een heel zichtbare voorzitter was, trouwens: ik heb hem hoogstens vier keer ontmoet. Hij was niet de man die elke training op de voet volgde. Ter vergelijking: tijdens mijn periode bij Germinal Ekeren zag ik Jos Verhaeghen élke dag.’
De elfde penalty
‘Ik was geen veelwinnaar in mijn professionele voetbalcarrière. Toch heb ik tweemaal de finale van de Beker Van België mogen spelen. Vooral de verloren finale tegen Antwerp blijft me bij. Na de reguliere speeltijd stond het voor ons 2-2. Lei Clijsters miste toen voor ons de elfde penalty. Dat zijn momenten die me altijd zullen bijblijven. In dezelfde campagne hadden we in de halvefinale Standard uit de beker gespeeld. Dat was verrassend, zeker omdat twee van onze sterkhouders, Kenneth Andersson en Klas Ingesson, al vertrokken waren naar Zweden om het Europees Kampioenschap voor te bereiden. We hadden ons vooraf weinig kansen toegedicht. Maar we wonnen verrassend en mochten naar de grote finale. Alleen bleek Antwerp toen sterker dan verwacht. Ook op Europees vlak heb ik mijn matchen mogen spelen. Zo trad ik aan tegen Cagliari in de derde ronde van de Europese beker. In die periode deed Cagliari het uitstekend in Italië. Het enige jammere is dat ik nooit tegen Engelse ploegen heb mogen spelen. Die waren toen uitgesloten van Europees voetbal als gevolg van het Heizeldrama.’
Boer uit Zoersel
‘Ik kom uit een periode waarin de stap naar het buitenland alleen maar voor de toplaag was weggelegd. Spelers als Enzo Scifo en Eric Gerets mochten hun kans wagen. Daaronder was het veel moeilijker om de stap te zetten. Nu is de groep voetballers die in het buitenland mag spelen veel breder dan toen. Of ik dat als een gemiste kans beschouw? Niet echt, maar ik had zeker niet neen gezegd tegen een buitenlands aanbod. Maar met ‘Wat als…’ koop je niets in het leven. Ik ben heel tevreden dat ik als boer uit Zoersel in de hoogste klasse van het Belgische voetbal mocht spelen. Wanneer ik nu als voetballer had geleefd, had ik meer geld verdiend. Maar ik heb mijn tijd gehad. En daar heb ik geen seconde spijt van.’
Sportief verantwoordelijke
‘Het voetbal in eerste klasse volg ik vanwege een drukke agenda vanop afstand. Momenteel ben ik sportief verantwoordelijke bij Zoersel, een ploeg uit derde provinciale. En dat slorpt heel wat van mijn tijd op. Bijna elke dag ben ik aanwezig op de club, en dan ontbreekt me de tijd om naar een andere ploeg te gaan kijken. Het is bijna twee jaar geleden dat ik nog een match in eerste klasse heb bijgewoond. Clubs uit eerste klasse spelen hun wedstrijden vaak op zaterdag, en dan woon ik de match van de reserven van Zoersel bij. Want of het nu Europees met KV Mechelen is, of voor het plezier met een derdeprovincialer: je moet een club al je passie en al je tijd geven.’
Tekst: Bart Liekens